تیم هایی که دیگر شبیه قبل نیستند

به گزارش مجله سلو بلاگ، 9 تیم تراکتورسازی، فولاد، پیکان، نساجی، نفت مسجد سلیمان، ماشین سازی، ذوب آهن، سپیدرود و استقلال خوزستان با تغییراتی نسبت به ابتدای فصل روی نیمکت روبرو هستند.

هر تصوری که از نیم فصل اول و بازی های رفت تیم ها داشته اید را دور بریزید. بیش از نیمی از تیم های حاضر در لیگ برتر، با چهره ای متفاوت با نیم فصل اول در رقابت ها حاضر شده اند. چه از نظر سرمربی و تفکر تیمی و چه به لحاظ بازیکن. ضمن اینکه همه این تیم ها 52 روز فرصت داشته اند تا با تغییرات اعمال شده در ترکیب تیم و کادرفنی اش کنار بیایند و حالا با آمادگی به مصاف رقیبان خود در نیم فصل دوم بروند. حجم بالای این تغییرات در لیگ فوتبال ایران اما هشدار بزرگی است برای باشگاه ها که با این تغییرات پی در پی، بی ثباتی و بی برنامگی را در فوتبال ایران گسترش می دهند.

52 روز تعطیلی لیگ برتر فوتبال به خاتمه رسید. حالا لیگ ایران بعد از نزدیک به دو ماه تعطیلی دوباره از سر گرفته شده است. فصل جابجایی، جا به جایی بازیکنان و تغییراتی که تیم ها نسبت به ابتدای فصل در زمینه سرمربی و بازیکنان خود داشته اند، چهره جدیدی از لیگ فوتبال ایران را به نمایش گذاشته است. تغییر سرمربی 9 تیم از 16 تیم حاضر در لیگ برتر، یعنی تغییر تاکتیک و تفکر بیش از نیمی از تیم های حاضر در مسابقات. البته که این تغییر را باید به حساب بی برنامه بودن تیم ها و بی حوصلگی شان در اعتماد به سرمربی تیم هم دانست. معضلی که سال هاست مدیران فوتبالی را در معرض نقد قرار داده و مورد بی توجهی نهاده شده است.

9 تیم تراکتورسازی، فولاد، پیکان، نساجی، نفت مسجد سلیمان، ماشین سازی، ذوب آهن، سپیدرود و استقلال خوزستان با تغییراتی نسبت به ابتدای فصل روی نیمکت روبرو هستند و طبیعی است که با این وضعیت تیم های بدون تغییر نسبت به نیم فصل اول، در اقلیت قرار داشته باشند.

تراکتورسازی و فولاد با استفاده از سه سرمربی بیشترین تغییرات را روی نیمکت داشته اند و مجید جلالی هم تنها مربی است که در این فصل با دو تیم (پیکان و نساجی) در لیگ قرارداد داشته است.

تراکتورسازی فصل را با جان توشاک شروع کرد، با محمد تقوی ادامه داد و حالا قرار است نیم فصل را با جورج لیکنز شروع کند. فولادی ها هم فصل را با سید سیروس پورموسوی شروع کردند، با ایلی استان ادامه دادند و حالا در ابتدای نیم فصل دوم افشین قطبی را روی نیمکت دارند. البته قطبی در بازی خاتمهی نیم فصل اول مقابل تراکتورسازی نهاده شد و پیروز شد.

پیکان از مجید جلالی به حسین فرکی رسید و مجید جلالی در نساجی جای نکونام را گرفت. نفت مسجد سلیمان با ویسی شروع کرد و به مرزبان رسید و ماشین سازی از فیروز کریمی به رضا مهاجری.

سپیدرود کار را با خداداد عزیزی شروع کرد و حالا با علی کریمی ادامه می دهد و استقلال خوزستان که ابتدای فصل داریوش یزدی را روی نیمکت داشت، حالا از کریم بوستانی بعنوان سرمربی استفاده می نماید.

ذوب آهنی ها هم فصل را با امید نمازی شروع نموده بودند و حالا علیرضا منصوریان را به عنوان سرمربی روی نیمکت دارند.

سپاهان، پدیده، پرسپولیس، استقلال، پارس جنوبی جم، سایپا و صنعت نفت 7 تیمی هستند نیمکت شان نسبت به ابتدای فصل تغییری نداشته است. بدون تغییر ماندن کادرفنی این تیم ها البته به معنای این نیست که آن ها همان تیم های نیم فصل اول هستند. به خصوص درباره پرسپولیس که بعد از عبور از محرومیتی طولانی در جابجایی، برای نیم فصل دوم بازیکنانی جذب نموده که بدون شک حضور آن ها در ترکیب پرسپولیس، به تغییر شکل بازی این تیم منجر خواهد شد.

در جمع بالانشین های جدول رده بندی، تراکتورسازی دست به تغییر سرمربی زده و استقلال خوزستان هم پایین ترین تیم جدول است که مربی اش را تغییر داده است.

نکته جالب در میان این تغییر و تحول ها این است که تغییرات ایجاد شده، در کادرفنی تیم ها، صرفاً به دلیل ضعف فنی تیم ها نبوده و دلایل منطقی فنی ندارد. تیم هایی مثل استقلال خوزستان به دلیل مسائل متعدد مالکیتی و اقتصادی، در برابر تغییر سرمربی تسلیم شده اند. تیم هایی مثل نساجی و ذوب آهن هم با اختلاف ها و دو دستگی هایی در کادر مدیریتی خود روبرو بودند که به تغییر سرمربی منجر شد. در چنین فضایی اما باز هم بودند تیم هایی مثل صنعت نفت آبادان که علی رغم قرار دریافت در جمع تیم های پایین جدولی، اما همچنان از تغییر سرمربی خودداری نموده اند. به همین دلیل باید گفت صنعت نفت آبادان، پایین ترین تیم جدول است که مدیرانش به انتخاب خود همچنان اعتماد داشته و دست به تغییر نزده اند. این تیم در رده یازدهم جدول واقع شده است.

این آمار کلی از تغییرات ایجاد شده در کادرفنی تیم های حاضر در رقابت ها فارغ از هر دلیلی که داشته باشد، نشان دهنده یک واقعیت کلی درباره فوتبال ایران است و آن اینکه بی ثباتی باشگاه ها و تیم ها، همچنان معضل حل نشده لیگ ایران است و علی رغم همه شعارهایی که در مذمت این معضل بیان می گردد، نه عزمی برای رفع کردنش وجود دارد و نه برنامه ای.

11 - 1